மேடான் பயணம் - லேக் தோபா..

மேடான் சென்று வந்தேன்.

தோழியின் வற்புறுத்தலின் பேரில் அவளோடு சென்றேன். விமான டிக்கட் பணம் மட்டும் கொடு, மற்றவையெல்லாம் நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன். அங்கே எல்லாம் மலிவுதான். பணம் அவ்வளவாக செலவாகாது. வீடு வேலை என மன உளைச்சலாக இருக்கிறது, வாங்களேன் என்னோடு.. நன்கு சாப்பிட்டுவிட்டு ஷாப்பிங் தூக்கம் என ரிலஃக்ஸ் ஆக இருந்து விட்டு வரலாம்.. என்றார்.

மேடான் தானே, மலேசியாவில் இருந்து விமானத்தில் சென்றால் கிட்டத்தட்ட அரை மணிநேரத்தில் செல்லக்கூடிய ஒரு இடம். கலாச்சார சூழலில் மொழி பயன்பாட்டில் அப்படி ஒன்றும் பெரிய மாற்றம் இருக்காது, ஏறக்குறைய மலேசியா போல்தான் இருக்கும்/இருக்கவேண்டும் என்கிற சிந்தனையில் அரை மனதோடுதான் சென்றேன்.

ஏமார்ந்துபோனேன்.!

விமானம் தரையிறங்கி, அவன்ஸா காரில் ஏறி, பட்டணத்தைவிட்டு கிராமிய சூழலில் நுழையும்வரை மலேசியாவில் இருப்பதைப் போலவே இருந்தது. அதற்கு அப்பால் செல்லச்செல்ல வீடுகளின் அமைப்புகளில் மாற்றங்களைக் காணமுடிந்தது. நீர்க்கப்பல் போல் அழகிய சிறிய சிறிய வீடுகள். குடிசைகள் போல் தென்னை ஓலையில் கூறைகள் இட்டுக் கட்டிருப்பினும், அதன் அமைப்பின் வேலைப்பாட்டில் அழகிய ஓவியமாகவே எனக்குக் காட்சியளித்தது.

மொழியில், மலேசியரான எங்களுக்குப் பிரச்சனை இல்லை. அவர்களுக்கு வேறு வட்டாரமொழிகள் இருப்பினும் மலாய் மொழியில் நன்கு உரையாடுகிறார்கள். `மலேசியர்களின் பாணி இது, இதற்கு மலேசியர்கள் இப்படித்தான் சொல்வார்கள். இறுதியில் `லா..’ என்கிற வார்த்தையை அடிக்கடி பயன்படுத்துவார்கள். நான் நீ என்பதை மட்டும் ஆங்கிலத்தில் யூ, மி என்று சொல்லிப் பேசுவார்கள்தானே.!?’ என்று கேட்டு கிண்டல் செய்துகொண்டே கலகலப்பாக பேசுகிறார்கள். அவர்கள் பேசுகையில் ஓரிரு வார்த்தைகள் புரியவில்லைதான். இருப்பினும் உரையினை நன்கு கூர்ந்து கேட்டோமென்றால் அந்த வார்த்தையின் அர்த்தம் புரிந்துவிடுகிறது.

உணவும் பிரச்சனைதான். எல்லாவற்றையும் அவித்து, பொரித்து மஞ்சள் பொடி தூவி தேங்காய்ப்பாலை அதன் மேல் ஊற்றி பரிமாறிவிட்டு, பழுத்த பச்சை மிளகாய் மற்றும் ஊசிமிளகாய்களை பூண்டு இஞ்சி தக்காளி கொண்டு மசித்து தாளிக்காமல் சட்னிபோல் அப்படியே வைத்துவிடுகிறார்கள். மலேசியாவிலும் மலாய்க்காரர்கள் உணவு பெரும்பாலும் இப்படித்தான் என்றபோதிலும், மற்ற உணவுகள் அதேவேளையில் சரிக்குச்சமமாகக் கிடைக்கக்கூடிய பட்சத்தில், பெரும்பாலும் மலாய்க்காரர்களின் உணவுகளை நான் தவிர்த்துவிடுவேன்.

தெம்பே, புச்சோக் பாக்கு, கங்கொங், புச்சோக் உபி, கச்சாங்கோரிங் வித் பொடி நெத்திலி என எல்லா சாப்பாட்டுவேளையிலும் இதே வகை உணவுகளைப் பரிமாறுகிறார்கள். கூடுதலாக கோழி பொரியல் அல்லது மீன் பொரியல். இவைகளையெல்லாம் காரத்தோடு சாப்பிடவேண்டுமென்றால் அதை அந்த மிளகாய் சட்னியில் தொட்டுக்கொண்டு கைகளைக் கொண்டே சாப்பிடலாம். வாழை இலையின் மேல் வைத்துத்தான் கோழி மீன் போன்றவைகளை பரிமாறுகிறார்கள். கோழிக்குழம்பு ஒரு உணவகத்தில் கொடுத்தார்கள். மசாலா நிறத்தில், தேங்காய்ப்பாலில் மூழ்கிக்கொண்டு..!  திருப்பதிக்கே லட்டா.? என்று கலாய்த்துவிட்டு, கொஞ்சம் நக்கிப்பார்த்தோம். ஒகே..லா. நாட் பேட்.

அதிர்ஷ்டவசமாக சிலவேளைகளில் பரிமாறிய உணவு சுவையாகவும் அமைந்துவிடுகிறது, சாப்பிடலாம். பிரச்சனை இல்லை. தமிழ்நாட்டில் ஒரு `புல்மீல்’ இறங்கிய மறு நொடி வயிற்றைக் கலக்க ஆரம்பிக்கும். இங்கே அந்தப் பிரச்சனையெல்லாம் இல்லை. நான்கு நாட்கள் சாப்பாடு குமட்டலும் இல்லை, வயிற்றுப்போக்கும் இல்லை.

ஷாப்பிங் செய்ய நல்ல இடம் என்கிறார்கள். நான் கணக்குப்போட்டுப் பார்த்ததில், ஏறக்குறைய மலேசிய விலையில்தான் பொருட்கள் விற்கப்படுகிறன. பாத்திக் துணிமணிகள் மலிவு. அதிகமான பாத்தேக் ஆடைகள் கடைத்தெரு முழுக்க குவிந்து கிடக்கின்றன. ஆடைகளின் வடிவமைப்புகள் கண்களைக் கவர்கின்றன. கலாச்சார ஆடைகளை விதவிதமான வடிவத்தில் தைத்து பொம்மையில் அணிந்து பார்வையாளர்களைக் கவர்கிறார்கள். நிஜமாலுமே அழகழகான ஆடை டிஸைன்’கள். மெலிந்து உயரமாக இருக்கின்ற மாடல் போன்ற பெண்கள் அணிந்து நடந்தால், அழகுப்பதுமைகள்தான். ஆடைகளைவிட மீட்டர் துணிகள்தான் ஜாஸ்தி.  வாங்கி வந்து சுடிதார் தைத்துப்போட்டால்.. ரொம்ப அழகாக இருக்கும். !

ஆண்களுக்கு ஜிப்பாவும் கிடைக்கின்றது. சூப்பரான காட்டன் துணியில். ஆனால் வெள்ளை வர்ணத்தில் மட்டும்தான் கண்டேன். மற்றவர்ணங்களின் காணோம். மலிவுதான்.

சந்தை

நான் எந்த ஊருக்குச்சென்றாலும் அந்த ஊரின் பசாருக்குச் செல்வது எனக்குப்பிடித்தமான ஒன்று. கோயம்பேடு சென்னை.. வியட்நாம் சந்தை, சாயம் ரீப், என எங்கு சென்றாலும் எல்லாச் சந்தைகளுக்குள்ளும் நுழைந்துவிடுவேன். அது எனக்கு ஒரு ஹோபி. கோயம்பேடுதான் பெரிய சந்தை. அதைவிட கொஞ்சம் குறைவு மேடான் சந்தை. நெத்திலி கருவாடு, மீன், இறைச்சி, பன்றி, கோழி, காய்கறிகள் என தனித்தனியாக மிகப்பெரிய இடத்தை அடைத்துக்கொண்டு வியாபாரம் பரபரப்பாக நடைபெறுகிறது.

என்னுடன் இரண்டு வருடங்கள் தங்கியிருந்த என் பணிப்பெண்ணின் ஊர் அது. நாங்கள் அங்கு உள்ளோம் என்று சொன்னவுடன் ஓடோடி வந்துவிட்டாள். அவளுக்கு எனக்கு என்னென்ன பிடிக்கும் என்று தெரிந்திருந்ததால், சந்தைக்குள் நுழைந்தவுடன், நெத்திலி கருவாடு விற்பனை செய்கிற கூடாரத்திற்குள் அழைத்துச்சென்றுவிட்டாள். வியர்ந்து போனேன். அங்குள்ள விதவிதமான நெத்திலி மீன்களைப் பார்த்தவுடன், நெத்திலி வகைகள் இவ்வளவு உள்ளனவா.? என்று ஆச்சரியம் அடைந்தேன். நாற்றமில்லாமல் மிக நேர்த்தியாக தூய்மையாக இருந்தது அந்தச் சந்தை.

பொடி நெத்திலி இங்கே கிலோ ஐம்பது ரிங்கிட் என்றால், அங்கே வெறும் இருபத்து நான்கு ரிங்கிட்தான். காய்ந்த இரால் இங்கே கிலோ அறுபது ரிங்கிட் என்றால் அங்கே அதில் பாதிதான். சாமான்கள் புதிதுபுதிதாக இருந்தன. கேட்கிற விலைக்கு சாமான்களைக் கொடுத்துவிடுகிறார்கள். என் பணிப்பெண் எனக்காக பேரம் பேசி வாங்கித்ததாள். சுற்றுலாப் பயணிகள் என்றால் விலையில் கொஞ்சம் விளையாடுகிறார்கள். ஆட்கள் ஈ மாதிரி மொய்க்கின்றார்கள். `தோ வந்துட்டேன்’ என்று சொல்லி அடுத்த கடையில் விலை கேட்டுவிட்டு வருவதற்குள், இங்குள்ள சாமான் காலி. பரபரப்பாக வியாபராம் நடக்கின்ற ஒரு சந்தை. பொடி நெத்திலி காய்ந்த ஊடான், பெத்தாய் என ஒவ்வொரு கிலோ வாங்கினேன். வாங்கிய பிறகு சுமார் ஒரு மணிநேரம் அந்த சந்தையைச் சுற்றினோம்.

லேக் தோபா

மேடான் செல்கிறோம் என்றவுடன், ஏற்கனவே அங்கு சென்று வந்த தோழி சொன்னாள், ஒண்ணுமில்லை அங்கே. மலை மேடு காடு என ஒரே போர். என்றாள்.

ஆனால் நீங்கள் மேடான் என்று கூகுளில் தட்டினால் அங்கே நம் கண்களை அகல விரிய வைக்கவைப்பது  அங்குள்ள ஓர் அழகிய ஏரி. அதை அமுக்கிப் படித்தோமென்றால், அந்த ஏரியின் சிறப்பு என்ன என்பதனைச் சொல்லியிருப்பார்கள். LAKE TOBA என்ற பெயரைக்கொண்ட ஏரிதான் அது. கிழக்காசியாவிலேயே மிக நீளமான ஏரி. உலகத்திலேயே மிக ஆழமான ஏரியும் கூட. 100 கிலோ மீட்டர் நீளமும் 30 கிலோ மீட்டர் அகலமும்  கொண்ட மிக அழகிய ஏரி. நிலத்தில் இருந்து கிட்டத்தட்ட 1000 மீட்டர் உயரம் கொண்ட இந்த ஏரி எழுபத்தைந்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வெடித்துச்சிதறிய எரிமலையின் எச்சம்.

PARAPAT வழியாகச் சென்று  லேக் தோபா அடைந்து, பின் அங்கிருந்து SAMOSIR தீவுக்குச்செல்லவேண்டும். பாராப்பாட் சாலை குறுகலானது. வளைந்து வளைந்து செல்கிறது. எங்களின் ஓட்டுனர் எங்கேயோ சொன்னார், நாம் பாராப்பாட் வந்துவிட்டோம் என்று, ஆனால் வளைந்து வளைந்து மேடு பள்ளம் என ஏறி இறங்கி கிட்டத்தட்ட ஐந்து மணிநேரம் பிடித்தது லேக் தோபா வந்தடைய.

விமானம் தரை இறங்கியது காலை மணி 8.30. அங்கிருந்தே தொடங்கிவிட்டது எங்களின் பயணம் லேக் தோபா நோக்கி. இடையே ஓர் இடத்தில் காலை உணவு எடுத்தோம். அதைத்தவிர வேறு எங்கும் நிற்கவில்லை. கார் நிற்காமல் பயணத்தை மேற்கொண்டது. வேகக் கட்டுப்பாடு 60km or 80km/per hour தான். இதைவிட வேகமாகச் சென்றதை நான் உணரவில்லை. அற்புதமான இயற்கைச் சூழலை நாங்கள் ரசித்து மகிழ அந்த வேகக் கட்டுப்பாடு எங்களுக்குப் பேருதவியாக இருந்தது.

காரின் சன்னல்களைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு குளிர் காற்று, மலையின் மூலிகை வாசம். மலைவாசிகளின் வாழ்க்கைச் சூழல் என, வழி நெடூக ரசித்துக்கொண்டே சென்றேன்.

மலையில் கிடைக்கின்றன காப்பிக் கொட்டைகளை பதனப்படுத்துகிற காட்சிகள், சோளம் உலறப்போகிற காட்சிகள். கால் நடை வளர்ப்பு, மேய்த்தலுக்கு அழைத்துச்செல்லுதல்.. என எல்லாம் அற்புதமான கிராமிய சூழல்.

கொட்டிக்கிடக்கும் இயற்கைஅழகு

அவ்விடத்தை நேரில் சென்று கண்டபோது அதன் அழகை என்னால் உணரமுடிந்தது. வார்த்தைகள் இல்லை வர்ணிக்க. சில இடங்களில் ஏரியின் நீர் கரு நீலமாகவும், சில இடங்களில் லேசான நீலமாகவும், சில இடங்களில் பச்சை வர்ணமாகவும், பேர்ரி செல்லச்செல்ல நீர் கண்ணாடிப்போலவும், குளுகுளு என சொர்க்கத்தில் இருப்பதைப்போலவே இருந்தது. கானல் நீர் கண்முன்னே, காணும் இடமெல்லாம் பரந்துவிரிந்த நீர் தேக்கம். இடையிடையே பசுங்குன்றுகள். கார்பிட் புல் விரித்ததைப்போன்று மலையில் மேல் பஞ்சுபோன்ற புற்கள். அற்புதமான சூழல் அது. அனுபவித்த என்னால் அதை விவரிக்க முடியவில்லை. சொல்லவும் தெரியவில்லை. அழகு என்கிற ஒற்றை வார்த்தையில் அடக்கமுடியாத ஓர் அற்புத இயற்கைக் கொடை அது. கடவுளின் இல்லமாக இருக்குமோ என்கிற சந்தேகம் கூட வந்தது எனக்கு. மனதிற்கு அவ்வளவு மகிழ்வைக்கொடுக்கின்ற சூழல். இங்கே நீ எவ்வளவு மகிழ்வாக இருக்கின்றாய்.? என்று யாராவது கேட்டால். சிறு குழந்தைபோல் `அவ்வ்வ்வ்ளோ’ என்று கைகளை மிக மிக அகலமாக நீட்டி குதூகலித்துச் சொல்வேன்.

புகைப்படங்கள் எடுப்பதற்குக்கூட மனமில்லை. புகைப்பட கருவியை இயக்குகிற வேளையில் பொழுது கழிந்துவிடுமோ, பேர்ரி நகர்கிறது, காட்சிகள் நகர்கின்றன என்கிற சிந்தனை மூளையைக் குடைகிறது. அந்த எழில் பொங்கும் இயற்கையில் அப்படியே லயித்துவிட்டேன். சுற்றி இருக்கின்ற மலைகள் சூரியனின் ஒளி பட்டு ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு வர்ணத்தில் காட்சி கொடுக்கின்றன.

ஓ மை காட்.. ஓ மை காட்..  அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகுஅழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு.. எந்த முக்கில் நின்று பார்த்தாலும் அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு அழகு.. எனக்கு வேறு வார்த்தையே சொல்லத்தெரியவில்லை.

லேக் தோபாவில் இருந்து பேர்ரி எடுத்து ஒரு மணிநேர பயணம் SAMOSIR ISLAND சென்றோம். அங்கே வாழ்ந்த பழங்குடியினரின் கல்லரை அதன் வரலாறு பற்றித்தெரிந்துகொண்டோம். அங்குள்ள மக்களின் வாழ்க்கைச் சூழலை நேரில் காணலாம்.

இப்போது ஓரளவு கார் வீடு என வசதியாக வாழ்ந்தாலும், ஒரு காலத்தில் அவர்கள் மலைவாசிகளாக இருந்த அடையாளங்கள், இல்லங்கள், கலாச்சார ஆடை, உணவு, அரசியல் பின்னணி என இன்னமும் பின்பற்றி வருகிறார்கள் என்பது கண்கூடு. வாயில் வெத்தலையைக் குதப்பிக்கொண்டு மணக்கமணக்கப்பேசுகிறார்கள். சண்டைக்காரர்கள் போல் கத்திக் கத்திப்பேசுகிறார்கள். அதுதான் அவர்களின் பாணியாம்.! வித்தியாசமாக இருந்தது பார்ப்பதற்கு.

பலவிதமான கைவினைப்பொருட்களைச் செய்து சுற்றுலா பயணிகள் வருவார்களா என்று காத்திருந்து நம் கைகளைப் பிடித்து இழுக்காத குறையாக அவைகளை வாங்கச்சொல்லி கெஞ்சுகிறார்கள். இதுபோன்ற இடங்களின் பொருட்களை வாங்கவேண்டுமென்றால் பாதிக்குப் பாதி விலையினைக் குறைத்து வாங்கவேண்டுமென்று அங்கே சென்று வந்தவர்கள் சொல்லியிருப்பினும், நமக்கு ஓரளவு தெரியும் அப்பொருளை நாம், நம்நாட்டில் எவ்வளவு விலைக்கு வாங்கலாம். அந்த பொருளின் தேவை என்ன. தரம் என்ன, எவ்வளவு குறைக்கலாம், எவ்வளவு கொடுக்கலாம் என்று.! சும்மானாலும் குறைக்கலாம் என்பதால் குரைத்துக்கொண்டிருப்பது அவமானம். நல்லா இருக்கு. நமக்குத்தேவை. பயன்படுத்தலாம் என்றால் வாங்கலாம். பேரம் பேசி நாம் `ச்சீச்சீ’ என, வியாபாரி `ச்சீச்சீ’ என, ஒருவித கலவர சூழலை உருவாக்குவது கலாச்சாரக் கேடு. எனக்கு இதெல்லாம் ஒத்துவராத ஒன்று. என்ன விலை.? இதுதான் விலை. சரி எவ்வளவிற்குக் கொடுப்பீர்கள்.? இவ்வளவிற்கு தரலாம், என்றால். வாங்கிக்கொண்டு வரவேண்டியதுதான். ஏழைகள் என்று தெரிந்தும் பேரம் பேசி வாங்கிக்கட்டிகொள்வது கொடுமை. அப்படி ஒரு சம்பவம் எங்களின் பயணத்தில் நிகழ்ந்தது. சம்பந்தப்பட்டவர் என் தோழி. நான் இடத்தைக் காலி செய்து நகர்ந்துவிட்டேன்.

PARAPAT -

லேக்தோபாவில் இருந்து ப்ராப்பாட் செல்லும் வழி நெடூக லேக்தோபாவின் அழகிய காட்சிகளை ரசித்தவண்ணமாகச் செல்லலாம். மீன்பிடி கிராமத்தில் ஏரியின் ஓரமாக வாழும் மீனவர்கள் மீன் பிடிப்பதற்காக நீரின் மேல் வீசப்பட்ட வலைகள் காண்பதற்கு நீரில் ரங்கோலி கோலம் போட்டமாதிரியே இருந்தது.

லேக்தோபா ஏரியைக் காண்பதற்கே நாம் நீண்ட தூரம் மலையேற வேண்டும். அந்த ஏரி எவ்வளவு பெரியது என்பதனை ப்ராப்பாட் செல்லும் வழியில் நின்று பார்த்தோமென்றால் அதனின்  பரப்பளவை ஏறக்குறைய கணிக்கலாம். sky view என்பார்களே அது போல் உயரமான இடத்தில் இருந்து காண்கின்ற பிரமிப்பைக் கொடுக்கும்.  அப்படியென்றால் ப்ராப்பாட் செல்ல இன்னும் கூடுதல் மலைப்பிரயாணம் மேற்கொள்ளவேண்டும். உச்சியில் SIPISO PISO நீர்வீழ்ச்சியும் இருந்தது. அந்த நீர் வீழ்ச்சி காண்போரை அதிசயத்தில் ஆழ்த்தியது. நீர் மலையின் உச்சியில் இருந்து வரவில்லை. மலையடிவாரம் லேக்தோபா ஏரி. மலை உச்சியில் மலைவாழ் மக்களின் சாதாரண வாழ்க்கைச்சூழல். அப்படியென்றால் அந்த நீர் வீழ்ச்சி எங்கிருந்து வருகிறது? இரண்டிற்கும் நடுவில் எங்கிருந்தோ மலையினைப் பொத்துக்கொண்டு ஊற்றுவதைப்போல் இருந்தது.  அற்புதம்.

ப்ராப்பாட் தேனிலவு கொண்டாடுபவர்களின் சொர்க்க வாசல்...! PARAPAT என்கிற சொல்லின் அர்த்தமே, நெருக்கம். அதாவது, முன்பு ஒரு காலத்தில், காதலர்கள் இருவர் குளிர்தாளாமல் ஒருவரையொருவர் இறுக்கமாகக் கட்டிக்கொண்டு இருந்ததைப் பார்த்தவர்கள், இந்த இடத்திற்கு parapat என்று பெயர் வைத்துவிட்டார்களாம். அதிலிருந்து அதன் பெயர் அதுவாகவே மாறியுள்ளதாக பயணவழிகாட்டி பகிர்ந்துகொண்டார். அவ்விடம் அதிகமாக குளிர்ந்தது. இரவில் உடல்கள் நடுங்கின. பரிமாறிய உணவு உடனக்குடன் சில்லிட்டது.


மேடான் பட்டணம்

மேடான் பட்டணத்தில் ஒரு நாள் முழுக்க ஷாப்பிங். நாங்கள் மட்டும் தனியாகச் சென்றோம். கார் தேவையில்லை. காரை நிறுத்திவைத்திருக்கின்ற நேரம் அதன் கட்டணம் நட்டமாகும்.

எங்குபார்த்தாலும் மோட்டார் ரிஃக்‌ஷா, குறைந்த விலையில் எடுத்துக்கொண்டு மூலை முடுக்கு எல்லாம் சுற்றிவரலாம். கார் எடுத்தால் பட்டணத்தில் பார்க்கிங் செலவு ஜாஸ்தி. அடிக்கடி சாலை நெரிசல் ஆகும். வீண் நேர பண விரையம், என்றார் எங்களின் வாகனமோட்டி.

பட்டணம் என்றாலே வழிபறிகொள்ளை, திருட்டு என களவானிகள் வதவத என்று இருப்பார்களே, எங்களின் உடமைகளின் பாதுகாப்பு எப்படி.? என்று நாங்கள் இருவரும் சேர்ந்தாற்போலவே கேட்கவே... அதற்கு அவர் கொடுத்த பதில் சுவாரஸ்யம்.

`இது ஒன்றும் கோலாலம்பூர் அல்ல. வழிபறி கொள்ளையைப் பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்க. இது அதிக மக்கள் தொகை கொண்ட ஊர். எங்கு பார்த்தாலும் மக்கள் நடமாட்டம். ஒருவரின் கைப்பையை இழுத்துக்கொண்டு ஒரு களவானி எங்கும் ஓடி மறைய முடியாது. ஆட்கள் அவனைத் துரத்திப்பிடித்து அடித்துத்துவைத்து பாதியுயிரை எடுத்த பின்புதான் போலிஸில் ஒப்படைப்பார்கள். அதனால் இதுபோன்ற வேலைகளை இங்கே செய்வதற்கு தயங்குவார்கள். இருப்பினும் உங்களின் பொருட்களை நீங்கள் பத்திரமாக வைத்துக்கொள்ளுங்கள். நேரம் சரியில்லை என்றால், புல் தடுக்கினாலும் பாதாளத்தில் விழவேண்டி சூழல் வரலாம்.. கவனம்.’ என்றார். உண்மைதான்.!


BATAK PEOPLE 

மேடான் சுற்றிப்பார்த்ததில் அதிக சுவாரஸ்யத்தை ஊட்டிய தகவல்கள், அங்கே வாழும் பாத்தாக் (batak) சமூகத்தின் கலாச்சார வாழ்க்கைச்சூழல்தான்.

இந்தோனீசியா உலகத்தில் அதிக முஸ்லீம்கள் வாழும் நாடாக இருப்பினும், மேடான் மலைப்பகுதிகளிலும் வளர்ச்சி காணாத தனிமை படுத்தப்பட்ட கிராமங்களில் வாழும்  தொண்ணூறு விழுக்காடு மக்கள்  இந்த பாத்தாக் சமூகத்தினர். கிருஸ்தவர்கள்.

லேக்தோபா, ப்ராப்பாட், ப்ராஸ்தாகி போன்ற இடங்களுக்குச்சென்றால் அங்கே வாழ்கின்ற அனைவரும் பாத்தாக் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். வழிநெடூக அவர்களின் வாழ்க்கைச்சூழலை ரசித்துக்கொண்டே செல்லலாம்.

பாத்தாக் மக்கள் நல்ல கலாரசனை உள்ளவர்களாம். இசை பாடல் நடனம் என எப்போதும் கலையின் பால் ஈர்ப்பு கொண்டவர்களாகவே காணப்படுவார்களாம். அவர்களின் இசைக் கச்சேரிகள் உலக மக்களால் மிகுந்த பாராட்டைப் பெற்றுள்ளதாம். அண்மையில்  மலேசியா ஒரு கலாச்சார நடனத்தை தங்களுடையது என்று உலகிற்கு அறிமுகம் செய்து வைக்க, இந்தோனீசிய பாத்தாக் சமூகத்தினர் வெகுண்டெழுந்துள்ளார்கள். காரணம் அந்நடனம் அவர்களுடைது. அந்தப் பிரச்சனையால் பாத்தாக் சமூகத்தினர் இந்தோனீசிய அரசாங்கத்திடம்  முறையிட்டு தக்க நடவடிக்கை எடுக்கச்சொல்லி பல நாட்கள் போராட்டம் நடத்தினார்களாம். நட்பு நாடான மலேசியர்களிடம் சகோதரத்துவ நேயத்துடன் அப்பிரச்சனையை அந்நாட்டு பிரதமர் சுமூகமாகத் தீர்த்து வைத்தாராம். `எங்கள் பிரதமர் எப்போது இப்படித்தான். மலேசியா என்றால் மட்டும் அமைதியாக இருந்துவிடுவார். அவருக்கு மலேசியா செல்ல நாடு. நாம் எல்லோரும் ஒருவர். எதற்கு பிரச்சனை.? என்பாராம்.!’ பயண வழிகாட்டியிடம் பேச்சுக்கொடுத்துக்கொண்டே வருகையில் அவர் பகிர்ந்த பல சுவாரஸ்யமான தகவல்களின் இதுவும் ஒன்று.

பாத்தாக் சமூகத்தினர் பெரும்பாலும் மீனவர்கள். விவசாயிகள். மண்ணின் ஆதிவாசிகளாக இருப்பதால், மிகப்பெரிய நிலங்கள் தமதாக்கிக்கொண்டு விட்டைச்சுற்றி காய்கறிகள் கிழங்குவகைகள் நெல் காப்பி சோளாம் போன்றவற்றைப் பயிர் செய்து, கோழி ஆடு, மாடு, பன்றி வாத்து, நாய் என கால்நடை வளர்ப்பிலும் அதிக ஈடுபாடு உள்ளவர்களாகவே காணப்படுகிறார்கள். உணவிற்காக யாரிடமும் கையேந்தும் நிலை இல்லாத வசதியான வாழ்க்கைக்குச் சொந்தக்காரர்களாகவே வாழ்கிறார்கள். பணம் இல்லை ஆனால் பணக்காரர்கள்.

அவர்களின் வீடுகள் கப்பல் போன்று இரு முனைகளும் கூர்மையாகக் கொண்டு கட்டப்பட்டுள்ளது. உள்ளே செல்லும் நுழைவாசல் மிகவும் குறுகலானது. யாரும் நெஞ்சு நிமிர்த்தி ஒருவரின் வீட்டிற்குள் நுழைவது கூடாது என்பதால், அதனைச் சிறியதாகச் செய்து வைத்திருக்கின்றார்கள். நம் வீட்டின் சன்னல் அளவு கூட இல்லை அந்தக் கதவின் நீளம். கட்டைகள் ஊன்றி படிக்கட்டுகள் வைத்து சற்று உயரமாகக் கட்டி கொள்கிறார்கள் வீடுகளை. கீழே காலியாக இருக்கின்ற இடங்களின் கால்நடை வளர்ப்புக்குப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள்.

பாத்தாக் சமூகத்தின் ஸ்பெஷல் உணவு நாய்க்கறி மற்றும் பன்றிக்கறி. நாய் சமைக்கின்ற உணவுக்கடையை B1 என்கிறார்கள். காரணம் நாய் அவரிகளின் மொழியில் Biang. Biang'இல் ஒரு B இருப்பதால் அது B1 restaurant. B2 restaurant என்றால் அது பன்றி சமைக்கின்ற உணவகம். பன்றியை அவர்களின் மொழியில் Babi என்கிறார்கள். Babi'இல் இரண்டு B'க்கள் இருப்பதால் அது B2. கடைகள் பகல் பொழுதில் மூடியே கிடக்கின்றன. இரவில் வியாபாரம் தூள் பறக்குமாம். குறிப்பாக நாய்க்கறி. முன் கூட்டியே ஆடர் கொடுத்துத்துத்தான் வாங்கிச்செல்வார்களாம். இல்லையேல் கறி தீர்ந்துவிடும் என்கிறார் வாகனமோட்டி. காரில் செல்லுகையில் கால்நடை வளர்ப்புப் பிராணிகளான பன்றி, ஆடு, மாடுகளை லாரியில் ஏற்றிச்செல்வதைப்போல் நாய்களையும் ஏற்றிச்செல்கிறார்கள் இறைச்சியாக்கி சந்தையில் வியாபாரம் செய்ய.

ஒருமுறை ஆங்கிலேய பிரயாணிகளை ஏற்றிச்செல்லுகையில் எங்களிடம் சொன்ன இதே கதைகளைச் சொல்லி அவர்களை நாய் இறைச்சி கசாப்புக்கடைக்கு அழைத்துச்சென்றாராம் வாகனமோட்டி. (எங்களிடமும் கேட்டார். நாங்கள் நிராகரித்துவிட்டோம்.) தலை துண்டிக்கப்பட்ட நிலையில் தலை கீழாக தோல் உறிக்கப்பட்ட நாய்களைக் கண்டு, அந்தக்குழுவில் இருந்த ஆங்கிலேயப்பெண்மணிகள் கதறிக் கதறி அழுதார்களாம். வாகனத்தில் வந்து அமர்ந்து பல கீலோமீட்டர்கள் சென்ற பிறகும் அழுகையை நிறுத்த முடியாமல் திண்டாடினார்களாம் அவர்களின் கணவன்மார்கள். அன்று முழுக்க அவர்கள் எதுவுமே சாப்பிடவில்லை என்றும் சொன்னார்.

அவர்கள் நாய் மட்டுமல்ல, நாலு கால் கொண்ட அனைத்து மிருகங்களையும் சாப்பிடுவார்களாம். மூசாங், பூனை, காட்டுமிருகங்கள் என எல்லாவற்றையும்.

பாத்தாக் சமூகத்தினர் மாய மந்திரத்தில் கெட்டிக்காரர்கள் என்று ஏறகனவே இங்கே பரவலாகப் பேசப்படும் ஆரூடம். இதை உறுபடுத்திக்கொள்ள நான் எங்களின் வகனமோட்டியிடம் கேட்டேன். அவரும் ஆமாம் உண்மைதான். மனித இரத்தம், மயிர், நகங்கள், தொப்புள்கொடி என உடலின் எதாவதொரு பொருள் கிடைத்தால் அதைக்கொண்டு எதாவது செய்து விரோதிகளைத் தீர்த்துக்கட்டப்பார்ப்பார்கள். இருப்பினும் அதெல்லாம் உண்மை என்று நம்பினால் பலிக்கும். இல்லை என்று அலட்சியம் செய்தால் எதுவும் நம்மை அண்டாது.’ என்றார்.

அவர்களின் நம்பிக்கைகளின் எனக்கு உதறல் எடுத்த விஷயம் இறப்புச் சடங்கு மற்றும் பிணத்தைக் கிடத்திவைக்கும் இடம்.

அச்சமூகத்தின் தலைவர் ஒருவரின் இல்லத்திற்குச் சென்றோம். அவருக்கு ஒரே ஒரு மகனாம். அவன் பருவ வயதை நெருங்கும் தருவாயில் இருக்கின்றபோது மரணமுற்றுவிட்டான். இதைச் சற்றும் எதிர்ப்பார்க்காத அத்தலைவன் தமது ஒரே மகன் மறைந்ததை எண்ணி  சோகத்தில் மூழ்கி மகனை கல்லரையில் கிடத்தாமல், தமது வீட்டின் வாசலில் நிறுத்தியபடி வைத்துவிட்டார். (சோளக்காட்டு பொம்மையை வைப்பார்களே அதேபோல்.)

நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கின்ற பிணத்தை காண்கையில் தன் மகன் உயிரோடு இருப்பாதாகவே நினைத்துக் காலத்தைக் கழித்து வந்தாராம் அந்தத்  தலைவர். அதைக் காண்போருக்கும் தலைவரின் வாரிசு உயிரோடு உலவுவதாகவே எண்ணிக்கொண்டார்களாம். இதில் அதிசயம் என்ன தெரியுங்களா.? நள்ளிரவு வேளைகளின் அந்த மகன் தலைவரோடு உரையாடியதையும் பலர் பார்த்துள்ளார்களாம். அந்தப் பிணம் கைகளை நீட்டி நீட்டி பேசியதை பலர் பார்த்து அவனை ஒரு சிறுதெய்வமாகவே வழிப்பட்டு வந்துள்ளனர்.

இன்னமும் அவ்வீட்டின் முன் மரத்தால் ஆன உருவபொம்மை ஒன்று  இருப்பதை நாம் காணலாம். கைகால்கள் தலை போன்றவைகளை அசைவதைதைப்போலவே அந்த பொம்மையினை செய்து வைத்திருக்கின்றார்கள். கைகளைக் குலுக்கி நாமும் அதனிடம் பேசுவதைப்போல் பாவனை செய்துகொள்ளலாம்.

ராஜா பாதுகாத்து வைத்திருந்த மகனின் உருவம் இன்னமும் இருக்கின்றதாம் பாதுகாப்பாக.. இந்த வீட்டின் முன் அதே போன்ற பொம்மையை செய்து வைத்துவிட்டு, அசலை எடுத்துச்சென்று விட்டார்கள்.

அச்சமூகத்தின் வீட்டின் சுற்றுப்புறத்தில் இரண்டு அடுக்கு மூன்று அடுக்கு என சிறிய வீடுகளைக் கட்டி இருப்பார்கள். அதாவது அவர்கள் வீடு இருக்கின்ற இடத்தின் அருகிலேயே அந்த மூன்று இரண்டு அடுக்கு மாடி வீடுகளும் இருக்கும். என்ன வீடு அது இவ்வளவு சிறிதாக இருக்கிறதே.? என்று டிரைவரிடன் கேட்டபோது. அருமையான கேள்வி, என்று சொல்லி, பாத்தாக் சமூக சடங்குமுறைகளை விளக்க ஆரம்பித்தார்.

இவர்களின் வீட்டில் இறப்பு நிகழ்ந்தால் குறைந்தது ஏழு நாள் அப்பிணத்தைக் கிடத்திவைத்து அழுதமேனியாக இருப்பார்களாம். அழுவார்களாம், சமைத்து  நன்கு சாப்பிட்டு, மீண்டும் அழுவார்களாம். இரவானால் எல்லோரும் ஒன்று கூடி அழுதுகொண்டே இருப்பார்களாம். உறவுகளை எல்லாம் வரவழைத்து ஒரு விழாபோல் நடத்துவார்களாம். எழு நாள் கழித்து, பிணத்தை வீட்டின் அருகில் கட்டியிருக்கின்ற இந்த சிறிய அடுக்கு மாடி விடுகளின் கீழ் அடுக்கில் கிடத்தி காற்று புழு பூச்சுகள் புகாதபடி வைத்து சிமெண்ட் செய்துவிடுவார்களாம். புதைக்கமாட்டார்கள். அப்படியே வைத்துவிடுவார்களாம்.

உயிரோடு இருக்கும்போதே கல்லரைகளைத் தயார் செய்துவிடுகிறார்கள்.

கிட்டத்தட்ட பதினைந்து வருடங்கள் கழித்து அந்த சிமண்டை உடைத்து அதில் உள்ள எலும்புக்கூடுகளை எடுத்து, ஆக உயரமான அடுக்கில் இருக்கின்ற சிறிய வீட்டுக்குள் வைத்துவிடுவார்களாம். இந்தப் பதினைந்து ஆண்டுகள் கழித்து உடைபடவிருக்கின்ற அந்தக் கல்லரை நாளை உறவுகளோடு கூடி சமைத்து சடங்கு சம்பிரதாயங்கள் மூலம் வழிப்பாடு செய்து விழாபோல் கொண்டாடுவார்களாம்.

கீழ் அடுக்கில் அம்மா அப்பா தாத்தா பாட்டி. இரண்டாவது அடுக்கில் பிள்ளைகள். மூன்றாவது அடுக்கில் பதினைந்து ஆண்டுகள் கழித்து சேகரிக்கப்பட்ட எலும்புக்கூடுகள்.

காரியங்கள் தொடர்ந்து நடைபெறுவதற்கு குடும்ப உறுப்பினர்கள் எந்தச் சச்சரவுகளாலும் பிரிந்துவிடாமல் இருப்பதற்காகவே இது போன்ற சடங்குகளைத் தொடர்ந்து கடைபிடித்து வருதாகவும் சொல்லப்படுகிறதாம்.

என் பணிப்பெண் ஒரு பாத்தாக் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவள்தான். அவர்கள் தாங்கள் பாத்தாக் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று வெளியே சொல்லிக்கொள்ளமாட்டார்களாம். என் பணிப்பெண்ணும் இதுவரையில் என்னிடம் இதுபற்றிச்சொன்னதே இல்லை. இவ்வளவு பழமையாக கலாச்சார பாரம்பரியத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண் என்னோடு இரண்டு வருடங்கள் இருந்துள்ளாள் என்பது எனக்குப்பெருமையே. இருப்பினும்  இது முன்னமே தெரிந்திருந்தால், நானே அவளிடம் இன்னும் நிறைய தகவல்களைச் சேகரித்திருப்பேன்.

ஒரு இந்தோனீசிய பெண் வேலைக்கு வந்துள்ளாள். அது மட்டும்தான் எங்களுக்குத் தெரியும். மற்றபடி பூர்வீகம் பற்றியெல்லாம் பேசியதே இல்லை. மேடான் சென்றிருந்தபோது அவள் தங்கியிருக்கின்ற ஊரில் முகவரியைச் சொன்னவுடன், அவள் கண்டிப்பாக பாத்தாக் சமூக பெண்ணாகத்தான் இருப்பாள் என்று வாகனமோட்டி உறுதிபடுத்தினான். அவன் சொன்ன சில குணாதிசய அடையாளாங்களை நான் அசைப்போட்டுப்பார்க்கையில் அது என் பணிப்பெண்ணின் குணாதிசயங்களோடு ஒத்துப்போனது. சத்தமாகப்பேசுவாள், சண்டை போடுவதைப்போல் முகபாவனைகள் இருக்கும் இருப்பினும் அங்கே எந்த ஒரு கோப உணர்வும் வெளிப்படாது. எல்லா நேரத்திலும் எல்லோரிடமும் ஒத்து போகிற குணம் கொண்டவள் அவள். நோயிற்கு மருந்தே எடுக்க மாட்டாள். மூலிகை என்று நம்பும் இலைகளை மசித்து அதனின் சாரை மட்டும் பருகுவாள். இலைகளைக்கொண்டு பேய் ஓட்டுவாள். மந்திரங்கள் சொல்லி கரப்பான்பூச்சி, எலி போன்றவைகளை விரட்டுவாள். எல்லா தெய்வங்களையும் வணங்குவாள். விபூதி இட்டுக்கொள்வாள். யா அல்லாஹ் என அடிக்கடி முனகிக்கொள்வாள். நாங்கள் விரதமெடுத்தால், அவளும் விரதமெடுப்பாள். பொங்கல் கார்த்திகை என்றால், சேர்ந்தே அலங்கரிப்பாள், விளக்கேற்றுவாள்.

பாத்தாக் சமூகத்தின் சின்னம் மார்பு. எங்கேயாவது சிலைகள் எதேனும் செய்துவைத்திருந்தால், அதன் பக்கத்திலேயே பருத்த தாயின் மார்புகளையும் செய்து வைத்திருப்பார்கள்.

தாங்கள் திருமணம் செய்துகொள்ளகூடிய பெண்ணிற்கு மார்புகள் பெரிதாக இருக்கின்றனவா என்று பார்த்துத்தான் திருமணம் செய்து கொள்வார்களாம் அச்சமூகத்தின் ஆண்கள். அதற்கு அவர்கள் தரும் விளக்கம் - மார்பகங்கள் பெரிதாக உள்ள பெண் நிறைய குழந்தைகளைப் பெற்றுத்தருவாளாம். மற்றும் பசிக்கின்ற குழந்தைகளுக்கு குறைவில்லாமல் பால் கொடுப்பதற்கும் அவர்களால் முடியும் என்கிற நம்பிக்கையும் கூடவே.

ஒரு காலத்தில் மனிதர்களையும் சாப்பிட்டுள்ளார்களாம் இந்த பாத்தாக் சமூகத்தினர்.

இறுதியாக நான் ஒரு கேள்வி கேட்டேன் வாகனமோட்டியிடம்.

நீ ஒரு முஸ்லீம். உனக்கு பாத்தாக் சமூக பெண்ணின் மீது காதல் வந்துவிட்டது என்று வைத்துக்கொள்ளேன்..., அவளை நீ கல்யாணம் செய்து கொள்வாயா.?

அவர் பதில் சொன்னார். `ஏன் கூடாது.!? அவர்களும் மனிதர்கள்தானே. அங்கிருந்துதானே நாம் எல்லோரும் வந்துள்ளோம். கடந்த காலம் முக்கியம் அல்ல. மார்க்கத்தைக் கடைபிடி. மனிதனாக வாழ். அவ்வளவுதான். பிரச்சனை இல்லை அக்கா..’ என்றார்..

பேசிக்கொண்டே  எங்களின் வாகனம்   லேக் தோபா வந்துசேர்ந்துவிட்டது.

கருமேகங்கள் சூழ இருந்த வானம் மழை நீரைச் சுமந்து பிரசவத்திற்குத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தது. அது மிக அழகிய காட்சியாக என் கண்களுக்குப் பட்டது.

அங்கே கடவுள் தெரிவதைப்போல் இருந்தது எனக்கு....  

        

  முற்றும்.....